“So many egoists call themselves artists,” Rimbaud wrote to Paul Demeny on May 15, 1871. Even though that is not always obvious, ‘I’, the first person, is the most unknown person, a mystery that is constantly moving towards the other two, the second and third persons, a series of unfoldings and smatterings that eventually gelled as ‘Je est un autre’. That is why ‘apocryphal’ is a literarily irrelevant concept and ‘pseudo’ a symptom, the very proof that life, writing, is made up of echoes, which means that intrusions and thefts (Borges also discusses them) will always be the daily bread of those who write.

Words from others, words taken out of place and mutilated: here are the alms of time, that squanderer’s sole kindness. And so many others, mostly others who wrote, and many other pages, all of them apocryphal, all of them echoes, reflections. All this flows together into—two centuries...

• feminism
• language
• Shakespeare
• subjectification
• theatre / drama
• gender

Etrange (غریب) در زبان فرانسوی از ریشه لاتین extraneus به معنای «خارجی» در برابر داخلی intraneus است. آنچه از خانه نیست unheimlich (امر غریب) از heim (خانه) نیست از منزل نیست در طرف دیگر دروازه fores است foreigner (خارجی)، خارج از ضرب و زیادی است odd (زاید) ناهنجار نامعمول نادر کمیاب تکی است seltsam (عجیب) عجیب و غریب besherat رشید ظریف پراوهام خمیده‌‌ verschroben (بد خو) خمیده شگفت‌ آور خارق‌ العاده حیرت‌ انگیز

غنای زبان امری غریب است در کلماتی که به نحوی حولِ مفهومِ غریبِ خارجی ausländer شکل گرفته اند خارج از کشور «هم‌‌ کشور ما» همانگونه  که پیش‌ تر در فرانسه می‌ گفتیم «این کشور من است» برای اشاره به کسی از روستای من محله‌ ی من استان من ولایت من